به گزارش روابط عمومی اداره کل تجهیزات پزشکی وزارت بهداشت، اداره مواد و تجهیزات دندانپزشکی فناوری نوین کامپوزیت دندانی را در قالب یک خبر علمی منتشر کرد:
از سال 1940 که کامپوزیت‌های دندانی به عرصه دندانی پزشکی معرفی شده‌اند. بیماران با مشکلات عدیده‌ای بر اثر استفاده از این ماده مواجه شده‌اند. بسیاری از این مشکلات به دلیل میزان انقباض حجمی (volumic shrinkage) بالای کامپوزیت‌ها می‌باشد. این مشکلات شامل میکرونشتی، لکه‌های دور کامپوزیت، پوسیدگی ثانویه، میکروترک‌های سطح مینا، جدایش کامپوزیت از داخل دندان و حساسیت پس از ترمیم می‌شود.
روش‌هایی که ابداع شده است عمدتا بر مبنای رزین‌های مرسوم (انواع متاکریلات‌ها) می‌باشند. اما محققان آمریکایی توانستند نوعی رزین را ابداع کنند که طی فرآیند پلیمریزاسیون افزایش طول داشته، و بنابراین از انقباض حجمی تاحد بسیار زیادی جلوگیری می‌کند. این فناوری سیلوران نام دارد که نام آن از ریشه‌های این رزین گرفته شده است: سیلوکسان و اکسیران. اکسیران حلقه‌ای کربی است که بر اثر پلیمریزاسیون افزایش طول می‌دهد و سیلوکسان خاصیت آبگریزی را تامین می‌کند. مطابق تولیدهایی که در سطح دنیا انجام می‌شود اکثر قریب به اتفاق کامپوزیت‌های تولید شده دارای انقباض حجمی در دامنه‌ی 1.5 الی 3 درصد هستند، درحالیکه کامپوزیت بر پایه‌ی رزین سیلوران دارای انقباض حجمی کمتر از یک درصد می‌باشد.
شکل 2) نحوه‌ی پلیمریزاسیون اکسیران که باعث افزایش طول زنجیره‌ی پلیمری می‌شود و در نتیجه از انقابض حجمی جلوگیری به عمل می‌آورد.
