عفونت های تنفسی معمولا به وسیله قارچ های راسته موکورال ها ایجاد می شود. فراوان ترین عامل درگیر کننده رایزوپوس آریزوس است. در بین سایر موکورال ها گونه های دیگری مثل کانینگهاملا برتولتیا و آبسیدیا کوریمبیفرا بیشتر گزارش می شوند. اعضاء انتموفتورال ها نوعا موجب زیگومایکوزیس زیر جلدی تروپیکال و فرم دیگر زیگومایکوزیس نواحی زیر مخاطی بینی و به ندرت موجب زیگومایکوزیس منتشره و ریوی می گردند. از آنجا که ارگانیسم های مربوط به هر دو راسته موکورال ها و انتموفتورال ها موجب عفونت های مهلک در افراد مستعد می شوند واژه زیگومایکوزیس در مورد همه آن ها استفاده می گردد. زیگومایکوز ریوی غالبا در بیماران گرانولوسیتوپنیک و تحت درمان با کورتیکوستروئیدها مشاهده می شود. زیگومایکوز رینوسربرال اغلب در بیماران با کتواسیدوز دیابتی کنترل نشده و در بیماران با سرکوب ایمنی دارویی مثل درمان کورتیکوستروئیدی یا شیمی درمانی سیتوتوکسیک که منجر به گرانولوسیتوپنی می شود رخ می دهد. بیماران با نارسایی کلیوی، دیابت ملیتوس و افرادی که تحت درمان با دفروکسامین هستند همچنین تمایل و استعدادی برای توسعه زیگومایکوزیس رینوسربرال دارند. بیماران مبتلا به عفونت HIV یک گروه تازه شناخته شده ای را تشکیل می دهند که در معرض خطر زیگومایکوزیس مجاری تنفسی هستند. تهاجم عروقی مربوط به زیگومیست ها منجر به انفارکتوس، هموراژ داخل ریوی مرگبار در نتیجه ترومبوسیتوپنی همزمان می شود. گرایش و تمایل برای تهاجم به عروق ممکن است به لحاظ کلینیکال به صورت انفارکتوس های ریوی، آنوریسم های سرخرگ ششی و هموراژ نشان داده شود. همین پروسه ترومبوز و انفارکتوس در محل های دیگر اتفاق می افتد و تظاهرات کلینیکی زیگومایکوزیس در این بافت ها را خاطرنشان می سازد. کتواسیدوز دیابتی و فرم های دیگر اسیدوزمتابولیک مزمن می توانند سیستم ایمنی میزبان را مختل کنند. اهمیت دسترسی آهن در رابطه میزبان- قارچ در زیگومیکوزیس به وسیله مشاهدات اخیر زیگومیکوزیس منتشره در بیماران دریافت کننده درمان چلاتور آهن مورد تایید قرار گرفته است.