افزایش طول عمر مبتلایان به سرطان سینه با روشی نوین
پژوهشگران "دانشگاه کوئین مری لندن"(QMUL) در مطالعه اخیرشان روش جدیدی را برای درمان افراد مبتلا به سرطان سینه بدخیم ارائه دادهاند.
به گزارش ایسنا و به نقل از مدیکال اکسپرس، آزمایشات ایمونوتراپی برای نخستین بار نشان میدهد که میتوان توسط این روش، عمر افراد مبتلا به سرطان سینه بدخیم را افزایش داد.
ایمنی درمانی یا ایمونوتراپی(Immunotherapy) یک روش درمانی برای برخی بیماریها از جمله سرطان است که با تحریک یا سرکوب پاسخ سیستم ایمنی عمل میکند.
مطالعه جدید پژوهشگران "دانشگاه کوئین مری لندن" که با همکاری بیمارستان"St Bartholomew" انجام شده، نشان میدهد که با استفاده از ترکیبی از ایمونوتراپی و شیمی درمانی، سیستم ایمنی بدن افراد میتواند به "سرطان سینه سه گانه منفی"(triple-negative breast cancer) حمله کند و این عمل سبب افزایش طول عمر افراد تا ۱۰ ماه میشود.
این مطالعه همچنین نشان داد که درمان ترکیبی مذکور خطر مرگ یا سرطان را تا ۴۰ درصد کاهش میدهد.
اغلب بانوان جوان به سرطان سینه سه گانه منفی مبتلا میشوند اما اغلب وجود این بیماری در سن ۴۰ یا ۵۰ سالگی در بانوان تشخیص داده میشود.
درمان استاندارد این بیماری، شیمی درمانی است که بدن اکثر بیماران نسبت به آن مقاومت نشان میدهد. اگر بیماری به سایر نقاط بدن گسترش یابد، بیمار تنها ۱۲ الی ۱۵ ماه زنده خواهد بود.
درمان جدید که پژوهشگران در مطالعه اخیر پیشنهاد دادهاند، انجام هفتگی شیمی درمانی با مصرف دو هفته در میان داروی "atezolizumab" و انجام ایمونوتراپی است. این ترکیب با استفاده از شیمی درمانی با سرطان مبازه میکند و سیستم ایمنی بدن را قادر میسازد تا با سرطان به عنوان یک جسم خارجی مبارزه کند.
پروفسور "پیتر اشمید"(Peter Schmid) نویسنده ارشد این مطالعه از "دانشگاه کوئین مری لندن" گفت: این نتایج یک گام بزرگ در علم پزشکی است. در این روش ترکیبی، ما از شیمی درمانی استفاده میکنیم تا مانع از رشد تومور شویم. سرطان سینه سه گانه منفی یک نوع پرخاشگرانه از سرطان سینه است. ما در حال تلاش برای پیدان کردن گزینههایی برای درمان بهتر این بیماری هستیم. این بسیار بد است که افراد مبتلا به آن اغلب جوان هستند. من بسیار هیجان زدهام که با استفاده از ترکیبی از ایمونوتراپی و شیمی درمانی میتوانیم طول عمر افراد مبتلا به این بیماری را به طور قابل توجهی افزایش دهیم.
این مطالعه در مجله "New England Journal of Medicine " منتشر شد.